1933 : Gillian is een 7-jarig meisje dat op school niet kan stilzitten. Ze staat voortdurend op, is snel afgeleid, vliegt met gedachten alle kanten op en kan de les maar moeilijk volgen. Haar leraren maken zich zorgen over haar, straffen haar, worden boos, belonen de paar keer dat ze aandachtig is, maar niets helpt. Gillian kan niet zitten en het lukt haar niet om op te letten.
Als ze thuiskomt, straft haar moeder haar ook. Dus Gillian heeft niet alleen slechte cijfers en straf op school, maar heeft er ook thuis last van.
Op een dag wordt Gillians moeder gevraagd voor een gesprek op school. De leraren spreken van een ziekte, van een voor de hand liggende stoornis. Misschien is het hyperactiviteit of heeft ze medicatie nodig.
Vandaag de dag zouden ze misschien zeggen dat ze ADHD had. Maar dit waren de jaren dertig, en ADHD was op dat moment nog niet uitgevonden. Het was geen beschikbare aandoening.
Dus Gillian's moeder deed wat ze moest doen als moeder: Ze nam haar dochter mee naar een specialist. In een kamer met eikenhouten panelen werd Gillian in een stoel gezet. Ze zat 20 minuten op haar handen terwijl de dokter en haar moeder haar problemen bespraken.
Tenslotte wendde de specialist zich tot Gillian. Hij zei: "Ik heb geluisterd naar al die dingen die je moeder me verteld heeft; ik moet haar even onder vier ogen spreken. Wacht hier. We komen zo terug; het zal niet lang duren."
De twee volwassenen gingen de kamer uit. Terwijl ze dat deden, zette de dokter de radio aan. Eenmaal buiten zei hij tegen Gillians moeder: "Blijf hier staan en let op haar."
Als bij toverslag, zodra ze weg waren, stond Gillian op en bewoog op de muziek. Ze hoefde niet meer op haar handen te zitten - ze kon zich volledig uitdrukken, op de manier die haar het beste lag.
Ze stonden een paar minuten te kijken tot de dokter zich tot haar moeder wendde:
"Mevrouw Lynne, Gillian is niet ziek... ze is danseres. Breng haar naar een dansschool."
En dat deed ze. Gillian's moeder haalde haar van haar traditionele school en bracht haar naar een dansschool. Bij aankomst zei Gillian: "Ik kan je niet vertellen hoe geweldig het was. We liepen de kamer binnen en het zat vol met mensen zoals ik. Mensen die niet stil konden zitten. Mensen die moesten bewegen om te denken."
In 1981, na een carrière als danseres, het openen van haar eigen dansacademie en het ontvangen van internationale erkenning voor haar kunst, werd Gillian Lynne de choreograaf van de musical 'Cats'.
Hopelijk vinden alle "verschillende" kinderen volwassenen die hen kunnen verwelkomen om wie ze zijn en niet om wat ze missen. (link : jongeren)
Lang leve de verschillen, de kleine zwarte schaapjes en de onbegrepenen. Zij zijn degenen die schoonheid in deze wereld creëren. ️Een anekdote van Sir Ken Robinson
Dame Gillian Barbara Lynne, geboren Bromley UK 20 February 1926 – overleden Londen UK 1 July 2018.
DBE was een Engelse ballerina, danser, choreograaf, actrice en theatertelevisieregisseur, bekend om haar theaterchoreografie in verband met twee van de langstlopende shows in de geschiedenis van Broadway, Cats en The Phantom of the Opera.